بازخوانی روایت واقعه 16 آذر سال 1332، تنها مرور تاریخ نیست؛ واگویه کردن داستانی حماسی نیست؛ بازخوانی درسی است که تا آن سوی تاریخ آموزنده خواهد بود؛ درسی که به ما می آموزد چگونه در برابر آنان که استقلالمان را هدف گرفته اند، سر خم نکنیم. شهید دکتر مصطفی چمران، یکی از شاهدان عینی واقعه 16 آذر است. او در یادداشتی که 9 سال بعد از این واقعه به رشته تحریر درآمده، با قلم رسا و شیوای خود، حوادث آن روز را شرح داده است. بی گمان، حافظه قوی و نگاه نکته سنج شهید چمران، بهتر از هر منبعی می تواند روایتگر آن حماسه ماندگار باشد.
شهید دکتر مصطفی چمران (نفر وسط) در دوران دانشجویی
آن روز فراموش نشدنی
از آن روز، یعنی 16 آذر سال 1332، 9 سال می گذرد، ولی وقایع آن روز چنان در نظرم مجسم است که گویی همه را به چشم می بینم؛ صدای رگبار مسلسل در گوشم طنین می اندازد، سکوت موحش بعد از رگبار بدنم را می لرزاند، «آهِ» بلند و ناله جانگدازِ مجروحان را، در میان این سکوت دردناک، می شنوم. دانشکده فنیِ خون آلود را، در آن روز و روزهای بعد، به رأی العین می بینم. آن روز، ساکت ترینِ روزها بود. چون شواهد و آثار، احتمال وقوع حادثه ای را نشان می داد، دانشجویان بی اندازه آرام و هوشیار بودند که به هیچ وجه بهانه ای به دست کودتاچیان ندهند. پس چرا و چگونه دانشگاه گلوله باران شد؟ چطور سه نفر از بهترین دوستان ما، بزرگ نیا، قندچی و رضوی به شهادت رسیدند؟
